Fyrir nokkru síðan fannst vinkonu minni kjörið að fá mig til að kenna erlendum vini sínum dálitla íslensku. Miðað við það sem hún sagði hugsaði ég með mér að þetta yrði bara skemmtilegt. Maðurinn væri háskólaprófessor og vinkona mín lofaði hann í hástert. Sagði að hann væri kurteis, vingjarnlegur og mjög skemmtilegur. Þetta yrði fín tilbreyting og gaman fyrir okkur bæði að spjalla og kannski gæti hann líka kennt mér eitthvað í sínu eigin móðurmáli. Hún gleymdi samt að segja mér eitt mjög mikilvægt atriði.
