„Þær eru líklega orðnar þurrar,“ sagði enski ástmaður minn hlæjandi og átti þar við nærbuxurnar sem hann hafði hengt til þerris á ströndinni fyrr um daginn fyrr um daginn og greinilega gleymt þeim þar þegar við fórum upp á hótel. Hann hafði nefnilega vaðið út í sjó í nærbuxunum undir stuttbuxunum. „Jæja, ég verð þá bara að fara berrassaður út að borða,“ sagði hann og leit glottandi á mig. „ Gerir þú það ekki bara líka?“
